Partileiardebattar er nesten blitt tvilsame underhaldning. Eg såg ikkje heile i går , det må vera sagt, for eg gjekk til køys tidlig. Om det var at eg var skikkelig trøyt eller om det var innhaldet i debatten er eg ikkje
sikker på…det var nok ein kombinasjon. Det var nesten løylig då partileiarane sto å vifta med dei grøne skilta på spørsmål om dei skulle avskaffa heile oljeindustrien og satsa på at det som rullar
på vegane skal vera elektrisk. Her har Rasmus Hanson gjort ein formidabel misjonærjobb i førekant. Han har greid å samla , i alle fall dei frå hovedstaden, i ei ,for han, grøne bølga. Kor vakker grøne farge
denne bølga har, kan me nok stridas om. For her er klaffane til politikerane sett godt på. Dei vil ikkje høyra at det kan vera noke negativt med det å produsera elbilar, batterier og ladestasjonar. Og dei same elbilane går jo
ikkje på luft og kjærlighet . Dei treng straum. Dei fysiske lovane her er udiskutable; Det skal lika mykje energi til å forflytta ein el bil frå A til B som om den gjekk på det avskydelige drivstoffet diesel. Skal vi bygga opp
ein bilpark som kun går på elkraft, så må vi bygga ut kraftreservene våre. Freda vassdrag er plutselig ikkje lenger så freda. Fossane (dei som er att) er slett ikkje trygge lenger. Snikubygging av vassdrag som det er no..med
ein aukande andel minikraftanlegg kjeme til å auka. Svære vindmølleparkar vert etablerte på ei fjellhylla nære deg. For vi må huska på at vi skal selga kraft ut av landet også. Litle Noreg ska frelsa resten
av Europa frå atom og kolkraft. Om prisane stig på elkraft her heime spelar inga rolle, EØS har tala og Noreg er igjen best i verda …Hurra.
Men litt attende til partileiardebatten og dei grøne ja og nei skilta.
Partileiarane minna meg om ein skuledag i første klasse på folkeskulen (det er vel grunnskulen det heiter i dag), der nystrigla elevar ivrige rekte opp handa…»høyr meg, høyr meg frøken». For alle hadde gjort
den leksa med «grønnt» innhald i førekant…den leksa som Mr Hanson hadde innprenta dei.
For min eigen del var det skuffande at dei heiderlige unntaka i «dei nystrigla» var det parti som eg ikkje kjeme til
å ha i tankane når eg står inne i avlukke og skal finna stemmesetelen. Til det står dei så heil fjernt i frå meg i andre saker.