Standard side

Han, oljeanleggets vakt, slengte maskinpistolen ned på bordet å forlanga å få mat. Vi var kommt frå Island , slingra i 14dager pluss i orkan sør for Grønland og var ankommet Punta Cardon , Venezuela kvelden før. Vakta var som henta ut ifrå eit mexikansk krigsdrama..som banditt, men var kledd i oljeselskapets farger og hadde ein thomson maskinpistol som companjera. Ein diskutere som kjent ikkje med ein med masinpistol og når han også peika med ein skitten peikefinger ned i halsen for å understreka så tok eg pointet ganske så fort. Eg, som måtte steppa inn som messegutt då messejenta vår var sjukeavmønstra på Island. Eg var yngste mann på dekk så det var ingen bønn. Men altså, eg hadde tatt pointet og rygga inn i bysso og henta ein bolle pasta til den sultne.

Etter arbeidstid (utskjei) pressa vi oss inn i ein gammal De Soto taxi forlet oljehavna og kjørte oppover i bushen for å sjå på ka landet hadde å by på. Kjørte forbi esel som åt det vetle som vaks rundt kaktusane. Forbi tørre forvridde tre som vaks langs vegen. Ikkje eit hus eller menneske. Langt inne i ingemannsland dukka det opp noken brakkeliknande hus, byggde på pelar. Vi var visst einaste besøkande den kvelden , for vel inne dukka det opp masse mørke vakre donnaer. Inne var ein primetive bar..med lang bardisk og noken enkle bord og stolar. Rundt baren var det masse mindre rom og avlukker. Bordet blei fyllt opp med masse ølflasker..polarbeer. Rookie som eg var ..var eg litt usikker.. Hadde jo trakka rundt på Engelske, Nederlandske og Islandske pubar og ballrooms..men detta var noke anna. Etterkvart som ølet rannt ned forsvann først den eine så den andre...med armane rundt ei vakker donna. Tilslutt blei eg sittande heilt aleina ...meg og ein masse Polarbeer. Polarbeer som de hadde fyllt ein masse kinin i, vissnok for at det skulle holda seg i varmen. Men du fekk ein aldeles jæv.. skallebank dagen derpå...

Jagerflyet kom ned i mastehøgde for å sjekke oss. Vi hadde Cuba på styrbord og flyet var Onkel Sams vaktbikkje som passa på at vi ikkje oppheva boikotten av øya. Men ingen norsk reiar ville vel gå imot og oppheva denne. Spillte vel inga rolle om dei innfødte ikkje hadde olje eller at det var knappt med mat. Dei var sosialistar og fortjente ikkje bedre..

"Kan vi sjå seglbåten herifrå?" spurte Keith. Det var han og kompisen hans som hadde kjøpt drinkar, dyre drinkar til oss heile kvelden. "Nei" sa vi. "Den ligger for anker lenger nord. Vi satt i ein alt for dyre etablissement og såg utover Nassau bay. Vi, norske sailors hadde tatt ein "kvit ein" for å få gratis drinkar. Vi hadde sagt at vi hadde seilt ifrå gamlelandet i ein ikkje alt for store seglbåt og hadde havna pengelense i Karibien. Vi kunne vel ikkje fortella at det var gamle Vestri, ein liten tankar på 16000tonn som låg der, litt lenger nord. Velviljen var store og vi hadde litt dårlig samvet. Men Keith og kompisen såg ut til å sitta godt idet, dei hadde visst eit bein kvar i filmbransjen. Keith var son til Robert Mitchum og kompisen hadde vore statist og spelt død i ein James Bond film.

For ein som berre hadde Ellenor Rigby, ett par Stones ,noken Elvis og Tom Jones som 45 plater til Kureeren, var det som å komme til Sareptas krukke då vi begynnte å segla langs østkysten på USA.. Radiostasjonane sto i kø for å bli tatt inn på Kureeren. Jefferson Airplane, Four Tops, Sly and the family stone, Temtation, Monkees, Sinatra , Supremes og masse anna. Eg hadde lugar på styrbord sida så eg tok stasjonane inn , loud and clear. Dei med lugar på babord side fekk også inn musikk i frå Karibien...steelband,steelband og atter steelband; men de hadde noke de kalla bluebeat også. Som vel var forløparen til reaggie..dette var bedre saker.

Ben mønstra på som messegutt i Curacao. Eg trekte meg attende til min gamle jobb som dekksgutt ,frå oppvask og kakkerlakker i messa..attende til bakstørn (vasking av lugarer) på onsdagar og laurdagar. Attende til ATA boks og skurefiller. Fekk eg ein malerpøs og rulla mellom nevane var dagen berga. Seinare fekk eg rortørn og fekk gå utkikk på bruvinga...då. Ben var ein smidige, ibenholdt svarte ungdom ifrå øyo.Eingong låg han rett ut i lufto og berga ein bakke med kjøttkaker som var på veg ned frå bordet. Berre det kunne kvalifisera han inn som keeper på eit godt fotball lag. Han var sterk som ein bjørn og full i triks. Ein mann som kunne væra god å ha med seg i ein mørke ally.

"It's not long time to Chrismas" var favoritt sitatet til Dennis. Dennis vår blide firskorne matros frå Liverpool som var ein hyggelig arbeidskamerat og drakk kun Guiness øl . Og det var nett det det var. Eit par tre dager før jul slingra vi oss ut ifrå Reykjavik. Det var meld sterke storm i området men vi var klare for langtur til Karibien så det stoppa ikkje oss. På veg ut i havet kom det fiskefartøy som skulle heim til jul. Dei forsvann ned i bølgedalane..berre mastetoppen var å sjå.. før dei blei slengd opp slik at kjølen var tørr. Skipperen kom akterover stormbrua med ein sekk med julegåver og tre flasker whiskey. Han ønska oss god jul og det vart mange dagar til vi såg han igjen. Stormen auka til orkan og det gjekk ikkje an å komma seg ifrå midtskipet til akterskipet. Mesteparten av denne jula , slingra vi søraust for Grønnland og gjekk kun med styrefart og det vart målt opptil 32m høge bølger. Men julemat vart det, pakkar delte ut og vi drakk gode drammer, spelte gitar og brølte julesanger. Vi..spanjolar , portugiserar..og normenn.

"Idiot..du kan ikkje ta med deg kniv når vi går i land. " sa lettmatrosen til meg da vi skulle entra ein liten by i Statene. Eg såg for meg lugubre gjengar med springknivar og balltre..eller Uncle Sam sin soldatvervar for Vietnam. Han...fortalde med overbevisning om fylleslagsmål, brutale politi, Sing Sing og elekriske stolar. Eg knakk fallekniven saman og la han nederst i skuffa..

Hadde vakt ombord medan vi låg i Hull. Hadde gått til køys nokså tidleg og sovna. Vakna då lugarkompisen min kom igjen frå bytur. Han hadde med ei av Hulls lause fuglar og dei var snart i full gong i underkøyen. Eg hadde opplevd værre ting enn det så eg sovna igjen. Vakna ikkje før lugarkompisen min pikka meg på skuldro og spurte om eg var interessert. Eg behøvde ikkje betala med pengar kunne berre donera eit plagg eller to. Nei ,eg svara som sant var at det var ingen inne på vår lugaren våres akkurat då som freista. . Greit ,eg fekk sova vidare mens den lause fugelen for vidare og banka på neste lugardør.

Til frokosten i messa viste det seg at dei hadde vore fleire som hadde vore ombord på natta. No satt de i genserar og strikkajakker med Marius og Selbu mønster og spiste frokost ilag med mannskapet.

Kjøpte den flotte kvite dressen i Carnaby Street. Dressen pluss spisse sko var rette våpnet når vi entra musichaller for å få med oss all kanonmusikken rundt omkrng på kysten av England.

Jungmannen vår frå Sandnes var ofte med og denne gongen skulle vi få med oss Alan Price frå The Animals. Vår ven frå Sandnes hadde hatt litt uflaks og gått rett inni ein knyttneve helga før. Resultatet var at han mangla ei tann framme. Men formen hans var upåklagelig stigande og då vi entra danselokalet strena han bort til scenekanten og ropte på engelsk med Sandnessleng opp til den legendariske orgelspelaren: «Are you Alan Price?» Det svara Mr. Price bekreftande på. Neste spørsmål frå vår ven frå Sandnes var: «But do you know who I am»? Det visste ikkje Mr. Price.

Å gå på land i Røykjavik har sine utfordringar. Måtte nesten ha veska med seg for å få plass til alle setlane ,100islandske var visst verd 13-14 norske. Vel oppe på land var det å gå i sikksakk imellom alle amerikanske jeepar som patruljerte i gatene . Pga stort engasjement på Keflavikflyplassen var det så møkje Yankees der, at ein kunne lure på om ein var kommt til Saigon.

Å få tak i noke å drikke som var sterkere enn pils var og vanskelig. Blide Islendingar forsikra oss at det ikkje var problem ,det kunne løysa seg med å gå på resturant på kvelden. Åpen bar var det slett ikkje på desse etablissementane, alt foregjekk under bordene. Her hadde lokale gjester med seg flasker med noke Pernodliknade stoff som var kalla Svartadaudir. Alle fekk smake , vi og.

Når det gjaldt mellommenneskelig kommunikasjon eller språk så ville ikkje Islendingane snakka norsk sjøl om dei kunne forstå språket. Nei da slo de om til dansk. Og for oss som slett ikkje er flike med riksmål, er det å snakke dansk så lett heller. Ellers så hadde ikkje fulle fiskarar frå Karmøy og Sunnmøre bana veg for oss som ynska ein gode mellommenneskeleg kommunikasjon heller. Men det gjekk bedre etter kvart.

Men jentene var noke heilt for seg sjøl. Sjeldan såg ein så møkje fint på ein gong. Flotte, med langt lyst hår langt ned på stussen. No hadde ikkje peace and love nådd øya, så komma i mål med ei av desse skjønnhetane var knallvanskeleg. Vi fikk holda ho i handa , følge heim med eit lite kyss på kinnet og neste dag følge ho ut ...på bingo.

Men slik var det ikkje i Engelske havner, her var peace and love iferd med å gjera sitt inntog. Iallefall var jentene ganske så frie i å utrykka seg og seinare i andre handlingar.

Vi 3-4 stykke frå skipet hadde vore i storLondon på pubrunder men no ville vi på kino. Vi tok toget ut til Southend on Sea og fann ein kino som hadde ein bra film . Uti filmen mått eg ut i eit nødvendig ærend, og vel ferdig med det traff eg ei flott unge jente i lobbyen. Her vart vi sitjande å prate, filmen fekk segla sin eigen sjø. Etter å ha prata om laust og fast utveksla vi adresser og sa farvel. Og ein tenkte jo, ja det var jo det. Men etter 14 dager kom eit brev og mellom vanlege fraser kom det at ho gjerne kunne tenka seg å gifte seg med meg. Hæ ..eg var søtten og sjølv om ho ligna litt på ei unge Susan Hampshire turde eg ikkje for mitt bare liv skriva tilbake eingong. Tenk på å komma drassande med ei flotte fargerike ei som snakka halveis cockney , heim til ho mor? Ho hadde vel kanskje vorten noke sjokka. Men så det jo at ho var fanken så like nevnte Susan Hampshire.....trega litt etterpå.

I mange millionar år var jo den største bosstippen vår ..havet. Så også då eg var ute til sjøs. Husker at vi hadde «tanksjau» (reingjering av skipets oljetanker) midt uti Atlanteren . Nede i tankane skrapa matrosar, lettmatrosar ,jungmenn, fyrbøterar, maskinguttar og eg dekksgutten, oljeavfall . Vi fyllte det oljeholdige klistret oppi vanlege bøtter , heiste de opp på dekk , og bar de bort til rekka og dumpa dritten uti. Svære oljeflekkar låg bak oss i kjølevatnet. Ikkje ein kritiske tanke om dette. Bak messa hang det eit par bosspann og de vart snudd rundt og tømt rett i havet når de vart fulle. Er jo litt forskjell nå til dags. Er skitnærvøse for å søla litt spillolja på sjøen. Vi kan jo alle triks med å skjula hvis vi har hatt litt uflaks. Vi berre bruker eit oppvaskmiddel , der som med så møkje anna er at ein sprut er nok. Dermed må eg berre fortelja om ein artig fb og båtvenn av meg som kom , for ei stund sia, ned til den litt eldre trebåten som han hadde dengong. Ein trebåt som svetta litt , mellom anna ,olje frå motor og hylse, Vår gode venn hadde med seg ei yngre datter med. Mens pappa ordna med noke i båten kikka dottera storaugde ut i vatnet ved sida av båtskroget og ropte... «Pappa,pappa det er så møkje fine fargar i vatnet... « Pappa: « Hysh...gå inn i bysso og hent Zaloen «