Når det gjeld arbeidslivet og korleis ein kan setta saman gode team så har eg tenkt mykje på samansettinga fordelt på dei forskjellige kjønn. Er vi så forskjellige som det kan virka, i veremåte
, i å utøva makt, i måten om å høyra på andre, i å ta til oss kritikk og i det å bry seg om å kunne forandre ting som ikkje verkar. I å handtera den makt som ein har opparbeida seg.
Dette er kanskje ein brannfakkel som ein ikkje burde ha tatt opp. Og i eit vertfall ikkje eg som alltid har hatt respekt for likeverd mellom kjønna. Har alltid stått bak at vi skal ha lik lønn for likt arbeid, at vi i alle ting skal vera
likeverdige i arbeid. Eg har hatt ei mor som har vore leiar, i eit kvinnedominert yrkje , og vore stolt av det.
Men eg har høyrt historiar frå kvinner som har fortalt om det å jobba i kvinnedominerte yrkje har vore ein labyrint
i å sno seg pga av baksnakking, intriger og misunnelse. Eg har også høyrt om kvinner som har jobba i mannsdominerte yrkje, som skryter av korleis det er å jobbe med menn, sjølv om dei er i fleirtall. Dei same kvinnene
har kanskje bakgrunn frå kvinnedominerte arbeidsplassar, og seier dei trives mykje betre med å jobba når det er ei god blanding av kjønna eller når arbeidsplassane har fleire menn enn kvinner. Dei meiner at dei vert meir innkluderte
i arbeidsmiljøet. Ein vil jo gjerne tru at ein arbeidsplass har eit like godt arbeidsmiljø om det er kvinner eller menn i fleirtall. Men er det det?
Det er jo eit øveordna mål å få kvinnelege sjefar inn i
arbeidslivet og å få fleire kvinner i styrene i bedriftane. Men er vi forskjellige når det gjeld å ta vare på, og å oppføra oss medmenneskeleg i mot våre kollegaer i arbeidsituasjonar? Eg har
jobba i over 40 år og har aldri hatt problem med å jobba med det anna kjønn. Har vel jobba i meir mannsdominerte yrker men synes at det har vorte eit betre arbeidsmiljø med kvinner på arbeidsplassen Eg har møtt
vrange folk av mitt eige kjønn i arbeidssituasjonar og vrange folk av det andre kjønn også. Men det har vel også mykje korleis du sjølv oppfører deg også i mot dine medmenneske.
I konfliktar mellom
det mannlege kjønn er vi kanskje meir reale og tar ein ”kamp”, og vert ferdige med det. I dei kvinnelege kretsane vert det ofte meir tisking og kviskring i krokane enn reale konfrontasjonar. Enige? Eller ikkje?
Ein skal ikkje
underslå at i visse situasjonar kan kvinner føla seg diskriminert og kjenna seg som ein ”kaffikokar” i arbeidsituasjonar, men dette var vel meir ”før i tida”. Ein skal huska på at jentene har gått
ein lange veg frå kjøkkenbenken heime til å verta fullverdige brikker i det store maskineri og det å vera oss menn likeverdige på relativt korte tid. Men så var det dette arbeidsmiljøet då.
Kom med innspel.